Szara parasolka z drewnianą rączką pojechała kiedyś beze mnie do Szczecina, a wełniana niebieska rękawiczka, którą przywiozłam do Gdańska aż z Krakowa, zniknęła bez pożegnania już na sam koniec sezonu. Mniej więcej dwa dni po tym, jak dumna powiedziałam mężowi, że w tym roku nie zgubiłam rękawiczki. Że ironia losu? To jeszcze nic. Dwa tygodnie temu zgubiłam książkę. Tę książkę. Strażnika rzeczy zagubionych.

I jak u nie wierzyć w magię?

Starzejący się pisarz, Anthony Peardew, po śmierci ukochanej żony zaczyna zbierać i katalogować przedmioty zgubione przez innych. Jego pierwszym zaskakującym znaleziskiem jest puszka po ciasteczkach z ludzkimi szczątkami, pozostawiona w pociągu. Czując, że ma coraz mniej czasu, przekazuje w testamencie swojej zaufanej asystentce Laurze osobliwą kolekcję wraz ze szczególnym zadaniem - kobieta ma oddać odnalezione przez niego przedmioty ich właścicielom. W wypełnieniu tego pozornie niewykonalnego zadania pomaga jej ogrodnik Freddy, a także Sunshine, urocza dziewiętnastolatka z zespołem Downa, która przejawia wyjątkowe zdolności w odgadywaniu, skąd pochodzą przedmioty. Nikt nie przypuszcza, jaką lawinę nieprzewidzianych zdarzeń uruchomi to nietypowe ostatnie życzenie Strażnika rzeczy zagubionych. Opis za wydawcą: Wydawnictwo Literackie

Ile razy zdarzyło ci się coś znaleźć? A to oderwany guzik, innym razem pojedynczy kolczyk? Albo jeszcze lepiej, ile razy zdarzyło ci się coś zgubić? Ja jestem w tym całkiem dobra. O moim "Okularniku" Katarzyny Bondy krążą już legendy. Ale tu istniało podejrzenie kradzieży - to był kryminał, książka podpisana, a ja po nią wróciłam. I nie odzyskałam. Powinnam była wezwać policję ;)

Ale tu? Dwa tygodnie temu, w niedzielę, wybrałam się do pobliskiego lasku, by porobić zdjęcia książkom. Kilku książkom, nie tylko tej. Wtedy czytałam dwie książki naraz, więc jej brak zobaczyłam dopiero we wtorek w pociągu, w drodze powrotnej. Do głowy przyszły mi dwa wyjścia: albo zostawiłam ją w domu, albo w pracy, odruchowo wyciągając z torebki. Ale nie było jej ani tu, ani tu. Musiała więc zaginąć w niedzielę, w lesie. Poszłam tam oczywiście, ale po książce ani śladu.

Mam nadzieję, że ktoś, kto ją znalazł doszukał się w tym magii.

Bo dla mnie, teraz, kiedy jestem już po lekturze (wypożyczyłam ją z biblioteki ;)) historia z książki ma podwójnie wyjątkowe znaczenie. A jeśli dodać do tego okoliczności, w jakich została wydana to już w ogóle.

"Strażnik rzeczy zagubionych" to nieco przekorny tytuł.  Ruth Hogan tak naprawdę napisała książkę o odnajdywaniu. I to nie rzeczy, a ludzi. I o walczeniu o siebie. Autorka znała to z autopsji. "Strażnika..." napisała, bo nie mogła spać. Przez chemię, którą przyjmowała w trakcie leczenia nowotworu.


Natomiast główna bohaterka, Laura, która miała odnaleźć właścicieli zagubionych przedmiotów, tak naprawdę wybiera się na własne poszukiwanie. Poznając historię innych, musi uwierzyć w siebie i w swoje prawo do szczęścia.  Trochę jej to się zejdzie, w końcu jest ciut zagubiona ;)

"Strażnik rzeczy zagubionych" to książka pełna tajemnic, magii i symboli, często dość jednoznacznych. Bo czy to zbieg okoliczności czy przeznaczenie, że pisarz Antony mieszkający w domu nazywanym Padwą zbierał zagubione rzeczy, a patronem rzeczy zagubionych jest św. Antoni z Padwy?

Ruth Hogan ma piękny, baśniowy styl i umiejętność tworzenia oryginalnych bohaterów, z których moje skradła Sunshine, dziewczyna, z własnym zespołem. To między innymi jej wrażliwość i cudownie przekręcane słów sprawiały, że nie tylko chłonęłam tę historię, ale i chciałam się w niej zaleźć. Chciałam stać się jej częścią.

Dlatego nie wierzę, że zgubiłam tę książkę przez przypadek.

Ta książka rozczuliła mnie totalnie. To lektura z cyklu na pokrzepienie serc, która sprawi, że cokolwiek by się nie działo, na twojej twarzy pojawi się uśmiech. I z pewnością dzięki niej na chwilę się zatrzymasz.

A ja przyjmuję ją do klubu moich ukochanych ciepłych i mądrych opowieści, do którego należą "Smażone zielone pomidory" oraz "Książka, której nie ma".



Moja ocena: wyższa półka
Ocena tradycyjna 9/10