Recenzja w ramach akcji Wakacje z książką organizowanej przez Magdę z bloga Save the Magic Moments i klubu Przeczytaj & Podaj dalej. Zabrałam Dolores na Kaszuby, do Ostrzyc leżących nad jeziorem Ostrzyckim. Było cudownie i za krótko ;) Czy polubiłam moją towarzyszkę? O tym już za chwilę. Dodam tylko, że poza udziałem w wakacyjnej akcji ta recenzja otwiera nowy rodzaj wpisów....

Przeczytałam, bo obejrzałam. Długo za mną chodził taki cykl. No dobra wiem, slogany z rymem bywją przaśne. Ale ten rym jest zupełnie nieświadomy i wynika jedynie z brzmienia czasowników w piewszej osobie w czasie przesłym w języku polskim :). No i jest faktem. Dolores Claiborne, przeczytałam, bo obejrzałam. I takich książek jest więcej.

Kiedyś byłam konserwatywną wyznawczynią zasady: najpierw książka, później film. Ale zdarzało mi się grzeszyć i zmienić kolejność. I bardzo dobrze, bo wtedy jeszcze z większym zainteresowaniem sięgałam po pierwowzór. Tak właśnie było w przypadku Dolores.

Kiedy pierwszy raz miałam okazję zobaczyć ten film w telewizji, zaintrygował mnie właśnie dlatego, że był na podstawie powieści Kinga, mimo, że jej nie czytałam. Film trochę mnie zaskoczył, bo nie było w nim ni krzty grozy. Był szokujący, przerażający i wstrząsający, ale na pewno nie straszny. Ale spodobał mi się bardzo. Na tyle, że musiałam przeczytać książkę. Choć fakt, trochę odłożyłam to w czasie. Ale do brzegu.

Na wakacje zabrałam Dolores nad jezioro

Cała książka ma formę zeznania tytułowej bohaterki, Dolores, którą oskarżono o zabicie jej chlebodawczyni, milionerki Very Donovan. Starej, wrednej baby, która uprzykrzała życie wszystkim dookoła, a już najbardziej Dolores. Więc kiedy listonosz zastał ją stojącą nad ciałem ofiary z ogromnym wałkiem do ciasta w dłoni, był przekonany o jej winie. I tak poznajemy Dolores w sali przesłuchań, która opowiada o latach służby u Very i o swoim życiu osobistym. Mówi dużo i barwnie, ale nie przyznaje się do winy. I żeby niewinność udowodnić ujawnia tajemnice swoje przeszłości, która bynajmniej nie jest krystalicznie czysta…

To chyba najlżejsza książki Kinga, jaką czytałam. Niekoniecznie tematycznie, bo jak wspomniałam nie zabrakło tu szokujących wątków, niemniej styl znacznie się różni się od innych znanych mi dzieł tego autora. Paradoksalnie, choć  Dolores non stop opowiada i cofa się w czasie i zdaje się zaglądać coraz bardziej w głąb przeszłości, nie  było tu miliona innych wątków, zbędnego odbiegania od tematu i niepotrzebnych retrospekcji. To po prostu była historia opowiedziana od początku do końca. Czułam się, jakbym była w tej sali przesłuchań i słuchała zeznań  kobiety.


W ten sposób King świetnie wykreował główną bohaterkę. Poprzez sposób w jaki opowiadała, jak się wyrażała, jak zachowywała otrzymaliśmy obraz oryginalnej postaci. Mocnej niezależnej kobiety.  Jakby się tak zastanowić bardzo podobnej do swojej domniemanej ofiary, Very Donovan.

W tej historii jest bulwersujący wątek, ale to nie ta z książek Kinga, której nie należy czytać przy zgaszonym świetle. To raczej psychologiczna analiza bohatera, choć podana w bardzo lekkiej formie. Czyta się ją szybko i lekko, a małomiasteczkowy klimat Ameryki lat sześćdziesiątych dodatkowo łagodzi odbiór. To świetna książka na lato. Polecam.

xxx
Dodam jeszcze tylko, że twórcy filmu idealnie dobrali aktorkę. Kathy Bates jest świetna.