Od siedmiu miesięcy dojeżdżam do pracy kolejką. Standardowe pytanie, jakie w związku z tym słyszę brzmi:

 Nie męczą cię dojazdy?

A czasem to nawet nie jest pytanie, a wyrazy współczucia. Nie bardzo rozumiem. Oczekiwałabym raczej gratulacji. I nie tylko z powodu otrzymania pracy, którą lubię, ale właśnie ze względu na to, że codziennie przynajmniej godzinę mogę sobie w spokoju poczytać!

Czytam wszędzie, zdarzało się nawet na głos, więc opowieść o mężczyźnie, który każdego ranka wsiadał do pociągu i czytał innym pasażerom jest zdecydowanie dla mnie.

Chociaż Guylain nie robił tego dla ludzi, tylko dla książek. Codziennie rano o 6.27 wsiadał do pociągu i jechał do pracy. Do zakładu utylizacji książek, gdzie był operatorem maszyny, która je niszczyła. Tak bardzo nienawidził swojej pracy, że nawet nie wypowiadał nazwy urządzenia, mówił o nim "Ono". Tak bardzo się tego wstydził, że nie przyznał się nawet matce. Naiwnie wierzyła, że syn pracuje w wydawnictwie. W końcu robił w książkach... 

Pierwsze, co mogę powiedzieć o tej książce, to że jest zaskakująca. Początek był bardzo smutny, przygnębiający, a sceny utylizacji książek były tak plastyczne i drastyczne, że miałam wrażenie iż czytam krwawy kryminał i opis  morderstwa. W sumie tak było. Tak umierały książki:

W kilka sekund najszlachetniejsze grzbiety i najtwardsze okładki uległy zmiażdżeniu. Tysiące tomów zniknęło w żołądku Onego. Strumienie gorącej wody, bez wytchnienia wypluwane przez kilkanaście rozmieszczonych wokół leja dysz, wbija w głąb pojedyncze kartki, które usiłowały uciec przez rzezią. Nieco dalej do roboty zabrało się sześćset noży. Ich ostrza cięły na wąziutkie paseczki to, co jeszcze zostało z papierowych stronic. Cztery olbrzymie mieszadła dokonały dzieła zamieniając resztki papieru w gęstą maź.  Po książkach, które kilka minut wcześniej leżały na posadzce hali nie pozostał nawet ślad, tylko ta szara miazga, którą Ono wyrzucało za siebie w postaci dymiącego łajna.  

Natomiast bohater odczuwał niemal fizyczny ból, kiedy to robił. Kiedy robił coś tak sprzecznego z sobą. Dlatego, a może z poczucia winy, co dzień rano czytał na głos uratowane skrawki książek. Wyglądało też na to, że to jego jedyna rozrywka. No, może poza spotkaniami z dawnym kolegą z pracy, który to w wyniku bliższego spotkania z Onym stracił obie nogi. Trzecią i już naprawdę ostatnią rozrywką Guylaina były rozmowy ze złotą rybką.

I potem długo, długo nic.

Zanosiło się na poważną książkę o trudach życia, niespełnionych marzeniach, poczuciu zmarnowanej szansy. W jego życiu nie miało się już nic wydarzyć. Ale się wydarzyło.

Najpierw pojawiły się osobliwe staruszki z domu starców, które poprosiły go, by przychodził i czytał podopiecznym. A potem  Guylain zalazł pendrive z zapiskami pewnej kobiety i to one stały się jego lekturą. Pomiędzy wersami zaczęła pojawiać się chęć do życia, z kontekstu wychodziła radość. Tak jak zmieniał się bohater, tak zmieniał się wydźwięk książki. To niesamowite jak autor oddał nastrój, jak pozwolił czytelnikowi odczuwać zamiany jakie zachodziły w bohaterze. Nie musiał pisać, że Guylain był coraz bardziej szczęśliwy, to się po prostu czuło.

Uwielbiam takie książki, działają na mnie kojąco. Mogę czytać je stojąc w komunikacji miejskiej, raz po raz szturchana przez współpasażerów, a czuję się jakbym czytała podczas aromatycznej kąpieli lub leżąc w hamaku w leśnej głuszy. Relaksują mnie, odprężają, odrywają od rzeczywistości i oczywiście skłaniają do refleksji. Jeśli dodać do tego piękny, zahaczający o poetycki, styl autora i nieszablonowych bohaterów, których wewnętrzne odczucia wpływają na odbiór książki, to wyjdzie nam naprawdę wspaniała lektura.

Wypożyczyłam ją z biblioteki, ale na mojej półce tuż obok "Lektora z pociągu 6.27" postawiłabym "Smażone zielone pomidory" i "Książkę, której nie ma".  To właśnie takie klimaty.

Polecam do poczytania nie tylko w pociągu.

Ocena tradycyjna: 8/10
Moja ocena: wyższa półka