Z jednej strony – stary, dobry, klasyczny schemat: małe miasteczko, tajemnice z przeszłości i nowa postać w społeczności, która koniecznie musi ją rozwiązać. Z drugiej  - genialny pomysł na myśl przewodnią poprzez odwołanie się do baśni. Powinno być fenomenalnie.

Powinno. Niestety, przez całą lekturę miałam poczucie, że czegoś mi brakuje.

Fabuła


Wyjątkowo długa i mroźna zima, małe miasteczko pod Gdańskiem i morderca, który zbiera krwawe żniwo. W lasach i na bezdrożach zamarzają ludzie. Starsi mieszkańcy zaczynają szeptać o tajemniczej klątwie sprzed lat. 

Sprawę bada nie tylko lokalna policja, ale również Felicja Stefańska - ambitna i ekscentryczna rzeczniczka prasowa urzędu gminy. Ślady wydają się prowadzić do Królowej Śniegu. Czy ktoś umiejętnie wciela się w rolę baśniowej postaci, by wywrzeć okrutną zemstę? 

„Królowa Śniegu” to mroczna i mrożąca krew w żyłach opowieść kryminalna, w której podczas prowadzenia śledztwa odbijają się echem głosy z nieodległej przeszłości.

Czy dobro - jak w baśni - pokona zło? 

                                                                                      Opis za wydawcą, Filia Mroczna Strona

Prawda, że zapowiada się ciekawie? I właściwe było. Tylko za mało. Początek nawiązujący do baśni wprowadza atmosferę grozy i każe zastanawiać się czytelnikowi czy tu na pewno nie działają jakieś nadprzyrodzone moce. Baśniowość jednak szybko się kończy, dobrze wiemy, że mamy do czynienia z seryjnym mordercą (morderczynią?), a nie postacią z innego świata. 

I tu na ratunek może przyjść obraz małej społeczności – i przekonanie niektórych, że na miasteczku ciąży klątwa. Ale ci akurat milczą jak zaklęci. Z jednej strony podsycało to tajemnicę, z drugiej motywowało bohaterkę do drążenia tematu, prowadzenia śledztwa. I tu mamy stary, poczciwy kryminał.  Poszlaki, ślepe tory, zmowa milczenia i – a jakże – ambicja głównej bohaterki.
A propos postaci. Felicja to mocna, twardo stąpająca po ziemi kobieta. Tak przynajmniej wygląda z boku i do bycia taką dąży. W przeszłości już raz okazała się nawiną i to jej wystarczy. Twardzielkę jednak głównie udaje sama przed sobą. I przed pracującym przy sprawie policjantem. Bo oczywiście nie mogło zabraknąć wątku miłosnego, choć był tylko delikatnie zarysowany. I dobrze, jak na kryminał przystało.

Zarysowany był również problem społeczny – alkoholizm. Z akcentem na zarysowany. I to mi zgrzytało. Właściwie temat przewodni, bo sprawca atakował pijanych mężczyn. Ale zabrakło – przynajmniej na początku – dramatyzmu tej sytuacji. Scen rozgrywających się w domach alkoholików, cierpienia współuzależnionych. To mocne i wstrząsające sytuacje i choć reaguję na nie z dużą wrażliwością, to tu było ich dla mnie za mało. Mocnych akcentów. Czarno na białym dowodów jak alkoholizm niszczy życie pijącego i otoczenia. Oczekiwałam, że temat będzie przerobiony  wzdłuż i wszerz. Coś drgnęło pod koniec książki, ale nadal nie czułam, że jest to przedstawione jako problem społeczny, na którym trzeba się pochylić. Dało się natomiast wyczuć troskę o zwierzęta. Psy na łańcuchach lub bezpańskie wałęsające się po okolicy nie umykały uwadze Felicji, która zawsze dobitnie komentowała taki przypadek oraz w miarę możliwości pomagała zwierzakom.

Nie jest to jednak thriller psychologiczny, którego zdaje się wymagałam od tej pozycji. Może to mój błąd. To tradycyjny kryminał – ze zbrodnią motywem, zabójcą i śledczym (tu dziennikarką), z wątkiem społecznym w tle. A takie przecież uwielbiam.

Niemniej, nie potrafię być jednoznaczna w swojej ocenie. Zachwyt ściga się u mnie z rozczarowaniem. Tak naprawdę, to chyba chciałabym przeczytać tę książkę jeszcze raz. Po naniesionych przez autorkę  moich  uwagach. Póki co będę surowa i za każdy z braków odejmę punkt.

Ocena tradycyjna: 6/10
Moja ocena: półka