Jesteś zadowolony ze swojego życia? Tak na co dzień? Tak szczerze? Ja nic na swoje nie mogę poradzić...

Nie nie mogę poradzić na to, że pracuję od 8 do 16, mam mieszkanie w bloku, tego samego męża od dziewięciu lat i podręcznikową dwójkę dzieci. I – uwaga – jestem szczęśliwa. I nie narzekam! Taka, konformistka ze mnie, co zrobić. Ale w pracy robię to, co kocham, mąż jest miłością mojego życia, dzieci spełnieniem marzeń, a mieszkanie własnym miejscem na ziemi. Nie piszę tego, by się przechwalać. Po prostu nie trafia do mnie zero-jedynkowe podejście autora książki „Endorfinowy granat” do kultury zachodu: jest ZUA! I mam wrażenie, że podciągał pod nią również taki styl życia, jak opisałam wyżej. Mój, Twój, nasz?

Michał Pawlik, autor książki "Endorifinowy granat" przez parę ładnych lat zaliczał się do gatunku korposzczurów. Aż w końcu powiedział basta. Zamienił klimatyzowane pomieszczenie na wolność. Brzmi pięknie. Tak ideologicznie. Ale...

Rozumiem, że autor się wypalił, to się zdarza, a zmiany są potrzebne. Ale czy to znaczy, że szczęście można osiągnąć tylko rzucając wszystko i wyjeżdżając do Azji? Polemizowałabym. Oczywiście domyślam się, że nie chodzi tu o dosłowność. Ale nie każdy musi wywracać swoje życie do góry nogami, by poczuć, że żyje. Jemu to było potrzebne. Mnie nie jest, a odczułam, że taką receptę przepisałby wszystkim razem i każdemu z osobna.

To właśnie fakt, że autor wybrał się w tak daleką podróż, by odnaleźć siebie zachęcił mnie do lektury. Siedem krajów, w większości zwiedzonych na rowerze. Bardzo, bardzo, powtórzę, bardzo (!) dobry materiał na opisywanie innych kultur i... 

I jak to można tak zmarnować? Tak przegadać, tak ukryć między przemyśleniami rodem z Paulo Coello? Nie rozumiem dlaczego obrzęd święcenia młodego chłopca na mnicha jest opisany dokładnie pięcioma zdaniami, z czego piąte to onomatopeja (cytuję: „Brrr!”), a opowieści o tym, jak autor imprezował ciągną się przez cztery strony? No nie takich wartości tu szukałam. Piwa to ja się mogę pod domem napić.

Domyślam się, że podróż autora miała być metaforą szukania spokoju ducha, miała pokazać, że granat z endorfiną może w nas wybuchnąć podczas zwykłych codziennych czynności, kiedy patrzymy na piękno świata, na niezaśmiecone „cywilizacją” dziewicze plaże, wzgórza i równiny.  Że powinniśmy umieć cieszyć się z rzeczy małych, że wzeszło słońce, śpiewa ptak. Podpisuję się pod tym rękami i nogami, również wyznaję tę zasadę i można o tym napisać tekst (sama taki popełniłam). Ale książkę? 

Oczywiście w książce znalazło się wiele odwołań do obyczajów i mentalności mieszkańców poszczególnych krajów, o wartościach charakterystycznych dla buddyzmu, o zwyczajach jedzenia z jednego naczynia, o niesamowitej gościnności. Powiedziałabym nawet, że tam jest mnóstwo ciekawostek. Niestety, styl pisania i forma książki skutecznie je ukryły. Autor przyjął narrację rodem z książki beletrystycznej, stosując długie, wielokrotnie złożone zdania. Opisywał swoje przeżycia jednocześnie je komentując, a potem dodatkowo, kursywą, dorzucał swoje przemyślenia do przemyśleń. Wszystko, co ważne zniknęło w paplaninie. Zwyczajnie przedobrzył.

Ostateczne wrażenie jest takie, że cała wycieczka nie była symbolem jakieś wewnętrznej przemiany i dojrzałości, ale kaprysem małego chłopca. Nie twierdzę, że to były sielskie wakacje. Jazda pod górę na rowerze w skwarze,  przeczekiwanie równikowej ulewy pod szałasem,  nocowanie pod jednym dachem z pająkiem wielkości dłoni, to z pewnością nie są luksusowe warunki. O dwutygodniowej  medytacji w odcięciu od świata nie wspominając. I tu należy się autorowi ogromny szacunek za to, że potrafił wyjść ze strefy komfortu. Niemniej, brakowało mi w tym wszystkim równowagi. I zastanawiam się tylko czy autor naprawdę przekazał to, co chciał przekazać, czy się trochę w tym pogubił. 

„Endorfinowy granat” potwierdził więc moje przekonanie, że zamiast czytać książki motywujące do działania, lepiej po prostu działać. Ale, wierzcie lub nie, kolejną książkę Michała Pawlika bym przeczytała. Jeśli będzie książką podróżniczą.

Moja ocena: szafka

Tytuł: Endorfinowy granat

Autor: Michał Pawlik

Liczba stron 324

Data premiery: kwiecień 2018

Za możliwość przeczytania książki i piękny, spersonalizowany list, który zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie (wiedzą jak to się robi, pijarowcy <3 );) dziękuję agencji Projekt PR