Tuż po lekturze "Stulatka..." trafiłam na Facebooku na popularną książkową zabawę...

http://demotywatory.pl/4749802/Zamaskowani-ludzie-porywaja-cie-dla-okupu-Na-ratunek-wyruszaja

I od razu wiedziałam, że jestem uratowana. No bo taka ekipa mi się trafiła: Stulatek budujący bomby, wieczny student abstynent, jego brat oszust sprzedający pompowane wodą arbuzy, głupi jak but przyrodni brat Einsteina, szef grupy przestępczej, klnąca jak szewc Ślicznotka i jej słoń. Do tego policjant i i kilku przywódców państw. To właśnie zestaw bohaterów, w których w swojej książce upchał...

Właśnie minęło dziesięć dekad nadzwyczaj bogatego w wydarzenia życia Allana Karlssona. Problem tylko w tym, że zdrowie nie odmawia posłuszeństwa i wygląda na to, że wielka feta z okazji setnych urodzin będzie musiała się odbyć w domu spokojnej starości. Jednak człowiek, który jadł kolację z przyszłym prezydentem Trumanem, leciał samolotem z premierem Churchilem, pił wódkę ze Stalinem i zaznajomił się z Mao Zedongiem, nie może tak po prostu zdmuchnąć świeczek na torcie. Wymyka się przez okno i rusza w swą ostatnią życiową podróż... 

opis za wydawcą
 

"Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął" to typowa komedia omyłek, w której absurd przekracza wszelką granicę. Główny bohater, Allan Karlson od razu skojarzył mi się z Forestem Gumpem. Za każdym razem, nie wiedzieć czemu, trafiał w sam środek wielkich wydarzeń. Rzeczywiście nic dziwnego, że  przyjęcie w domu opieki w towarzystwie znienawidzonej pielęgniarki to za mało, by uczcić sto lat życia. Takiego życia.

Nie powiem, że wybuchałam niepohamowanym śmiechem. Raczej uśmiechałam się pod nosem, ale za to przez całą lekturę. Czterysta szesnaście stron.

Pomysłowość autora zdawała się rosnąć w miarę pisania.  Narracja była prowadzona zamiennie - raz z wydarzeń współczesnych, po wyjściu przez okno, a raz wracała do przeszłości Allana. Bez względu na okres życia, jego decyzje rozwalały system. Nie wiem jaką ideologię/światopogląd mogę mu przypisać. Nihilizm? A może po prostu był socjopatą? Ale przechodzenie z jednej strony na drugą podczas tej czy innej wojny traktował na poziomie tak istotnym, jak zmiana spożywczaka, w którym robi się zakupy. 

Pozostałych bohaterów autor również wykreował ciekawie, wyraźnie podkreślając ich indywidualizm. W stylu najbardziej spodobało mi się, kiedy przedstawiał myśli lub dialogi w narracji, a nie jako wypowiedź. Pełni funkcję puenty poszczególnych wydarzeń, epizodów. 

To świetna książka, kiedy potrzebujesz resetu, chcesz się odmóżdżyć lub nabrać do czegoś dystansu. Czytasz "Stulatka..." i nie dowierzasz.

Ocena tradycyjna: 7/10
Moja ocena: półka