Nie wiem, jak Wy, ale ja musiałam to mieć. Własny Ex libris (ekslibris). Pewnie wiecie, co to jest, ale tytułem wstępu, krótko go opiszę. To imienne, często ozdobne oznakowanie książek, zazwyczaj z wyszukaną grafiką. Swoisty podpis. Zawiera imię i nazwisko bądź inicjały właściciela lub nazwę instytucji np. biblioteki, uniwersytetu itp. mającą w posiadaniu dany egzemplarz.
Dawniej spotykany jako mała karteczka przyczepiona do wewnętrznej okładki, teraz występuje czasem w formie naklejki lub, częściej, pieczątki. Właśnie taką mam ja.

Tradycja podpisywania książek w ten sposób sięga dalekiej przeszłości, w Polsce drugiej połowy XIV wieku. Początkowo miało to służyć jedynie wskazaniu właściciela danego egzemplarza, ale później coraz większą uwagę zwracano na walory estetyczne. Rękopisy były wszak swego rodzaju dziełem sztuki, artystyczne musiało być więc też znakowanie. Pierwsze w historii ozdobne ekslibrysy były najczęściej herbami właścicieli księgozbiorów, starannie zdobione były także księgi liturgiczne.

Jak czytamy w Wikipedii "posługiwanie się ekslibrisem jest uważane za wyraz wysokiego szacunku i dbałości o książki, jak również wysokich potrzeb kulturalnych właściciela". Będę próżna i powiem, że takowe mam ;)
Pięknie wykonany Ekslibris znacznie podnosi walory artystyczne książki, a także sugeruje, że właściciel ma do niej bibliofilski stosunek. Dodatkowo, jeśli wskazuje że właścicielem jest/był ktoś znany zwiększa jej wartość materialną. Może i nie jestem sławna, herbu nie mam, ale logo i owszem, dlatego też jego fragment znalazł się na mojej pieczątce.

Inna sprawa, że takie oznaczenie ma zwyczajnie "pilnować" książki. To taka delikatniejsza wersja komunikatu "wróć do mnie". Rzadko, ale niestety zdarzało mi się, że moja książka zaginęła w akcji albo ktoś zapierał się, że to na pewno nie moja, że nie pożyczał ode mnie i ma taką samą (sic!). Wtedy ratować mogła jedynie plama po kawie lub resztki czekolady, a że staram się dbać o książki, to ciężko było znaleźć taki znak rozpoznawczy. Przez pewien czas najzwyczajniej w świecie podpisywałam książki, ale mam naprawdę paskudny charakter pisma, więc moje woluminy traciły na estetyce. Ekslibris był moim marzeniem, ale jakoś nie mogłam się do tego zabrać. Ale od czego jest święty Mikołaj. Wystarczy napisać list, tudzież złożyć zamówienie. I tak mój osobisty święty Mikołaj sprezentował mi imienną pieczątkę graficznie nawiązującą do logo mojego bloga. Cudnie! Dziękuję kochany Mężu! Więcej o świątecznych prezentach 2016 w tym poście - KLIK. Tam w komentarzach padało też pytanie o pochodzenie mojego gadżetu. Mąż zamówił go w lokalnej firmie produkującej pieczątki, która miała w ofercie ex librisy, choć  do wykonania jest pewnie w każdym zakładzie tego typu, tym bardziej, że miał własny wstępny projekt, a konktretnie właśnie moje logo. Przesłał plik, a potem wspólnie z firmą dobierali czcionkę, format, wymiary.
Swoją książkową pieczątkę można także zamówić w internecie, wiele ofert jest na allegro. Niektóre firmy mają kilkadziesiąt, a nawet kilkaset gotowych wzorów graficznych. Z książkami, biblioteczkami, kotami, kwiatami i co tylko chcecie. Do wyboru do koloru (tak, tusz też może być w przeróżnych barwach). Mi po cichu marzył się turkusowy, ale do końca nie byłam przekona. Ostatecznie padło na czarny i muszę przyznać, że to dobry wybór. Postawiona w książce pieczątka wygląda jak część grafiki, jakby książka wyszła z drukarni z moim podpisem :)
Jeśli chodzi o podpis, to nazwisko czy inicjały mogą być fragmentem stempla ale czasem można dostać gotowca, pieczątkę z napisem w stylu "Ta książka należy do........." i właśnie puste miejsce na odręczne wpisanie nazwiska. Ale do nie dla mnie. Raz, że wydaje mi się jednak mniej profesjonalne, dwa, jak wspominałam moje pismo raczej szpeci niż zdobi książkę.
Niektóre firmy dbają również o walory estetyczne samego stempla - oferują drewniane, rzeźbione, mogą być na przykład figurką sowy lub czarownicy. Do tego piękne, zdobione pudełka. No cuda. Podsumowując, (w google ;) ) jest w czym wybierać.

Zatem czeka mnie stemplowanie księgozbioru. Przy okazji w końcu oddam książki, które to ja pożyczyłam od innych i jakoś tak czekają na oddanie bądź przeczytanie.... Czasem przetrzymam, przyznaję się (tak dużo książek, tak mało czasu...), ale spokojnie nigdy sobie nie przywłaszczę nieswojej książki, także czekajcie na zwroty ;)

A Wy? Co myślicie o exlibris?  Gadżeciarstwo, snobizm czy must have mola książkowego? A może macie już takie? Pochwalcie się.