Jak na czarownicę w tytule, czarowania w tej książce nie było zbyt dużo. Oczywiście, był wątek magiczny i baśniowy, tajemniczy nastrój. Jednak dużo bardziej zdominowała ją prawda. Gorzka prawda.

 

Opis z okładki:

"Jedna z moich sióstr ukradła mi życie. Chcę wiedzieć, która" - myśli Desiree, leżąc na szpitalnym łóżku. Uwięziona w kalekim ciele,posiada niezwykłą moc.Niczym kwietniowa czarownica potrafi wcielać się w ludzi i zwierzęta. Ma trzy siostry, które nie wiedzą o jej istnieniu. Pewnego dnia każda z nich dostaje list przywołujący dawne,bolesne wspomnienia. Muszą raz jeszcze stanąć twarzą w twarz z tajemnicą, która zdecydowała o ich życiu."

"Kwietniowa czarownica" oczarowała moją serdeczną koleżankę Olę na tyle, że nazwała swojego bloga nawiązując do tej książki. To właśnie Wiosenna Czarownica poleciła i pożyczyła mi tę książkę. Przyznam, przeleżała swoje na półce (między innymi dlatego), ale w końcu poznałam historię Desiree i jej sióstr.

Nie zdradzę odpowiedzi na kluczowe pytanie. Nie powiem, która z sióstr zabrała Desiree życie. Ale na pewno żadna nie zabrała jej szczęścia. Bo żadna z nich nie była szczęśliwa. Miewały lepsze okresy w życiu, ale każda tak dostała od niego w kość, tak bardzo została zraniona, że przeszło mi nawet przez myśl, że gdyby wiedziały o istnieniu niepełnosprawnej siostry, to momentami one zazdrościłyby jej.  Brzmi strasznie? Wiem...

 "Ludzie na ogół dostają to, na co sobie zasłużyli. Zwłaszcza w ostatnim okresie" s.403

Bardzo podoba mi się ta myśl, wiele w niej prawdy, ale jednocześnie nie mogę się z nią zgodzić, zwłaszcza poznając historię bohaterek... 

Mogłoby się wydawać, że lato to czas lektur lekkich i przyjemnych. Takich, które czyta się na i o pachnącej kwiatami łące. Takich z baśniowym klimatem. W "Kwietniowej czarownicy" baśniowego nastroju jest sporo, ale czy krainy mlekiem i miodem płynącej...? Z racji mego stanu staram się powstrzymać od kryminałów i horrorów, choć je uwielbiam i przychodzi mi to z trudem. Ale czasem bardziej niż brutalne morderstwo może wstrząsnąć... życie. Życie Desiree, Christiny,  Margarety i Birgitty bardzo mną wstrząsnęło. Te kobiety łączy jedno - nieszczęśliwa miłość. Ale serca nie złamali im mężczyźni, choć i tego wątku można się doszukiwać. Im zabrakło miłości macierzyńskiej, tej jakby się mogło zdawać bezwarunkowej, którą powinien otrzymać każdy. I kto wie, czy będąc w stanie błogosławionym to właśnie nie to, o czym czytałam w "Kwietniowej czarownicy' było dla mnie bardziej traumatyczne od wszelkich makabrycznych zbrodni. W każdym razie na pewno wywołało u mnie morze refleksji.
Łucja, moja czteroletnia córeczka to mój największy skarb, drugi taki właśnie dorasta w moim brzuchu, czy jak to się (nie bez powodu) mówi - pod sercem. Czasem przy córci puszczają mi nerwy, wiecie - żywe srebro, wszędzie jej pełno, niezdiagnozowane, ale występujące ADHD ;). Bywa, że opadam z sił fizycznych i psychicznych. I wiem, że gdy pojawi się następne dziecię, będę musiała znaleźć jeszcze więcej siły: na nocne wstawanie, na podzielenie uwagi między dzieci, na podział obowiązków matki, żony, pracownika, blogerki :) I pewnie nie raz polegnę, w tej czy innej kwestii. Ale na jedno nigdy, przenigdy, nie mogę pozwolić. By mojemu dziecku choćby przez myśl przeszło, że mama go nie kocha. To byłaby moja największa życiowa porażka. Dlatego oprócz wymienionych wyżej bohaterek, bardzo żal mi ich matek...

To mi się zrobił z recenzji wpis parentingowy. Ale to chyba dobrze świadczy o książce, co nie? Że wzbudza refleksje. Majgull Axelsson potrafi dać do myślenia, ale ma chyba też w sobie coś z kwietniowej czarownicy... Posiada niezwykłą umiejętność wejścia do najskrytszych zakamarków ludzkiego umysłu, do wnętrza jego duszy i opisywania uczuć. Jest nie tylko świetną autorką, to też na pewno bardzo interesujący człowiek.

Jeśli chodzi o styl, to nie mam zastrzeżeń. Książka była prowadzona na przemian w narracji pierwszoosobowej - przez Desiree i trzecioosobowej, kiedy to opisywano wydarzenia, w których brały udział jej siostry. Akcja przenosiła się z lat pięćdziesiątych do osiemdziesiątych (jeśli dobrze liczę) i te zabiegi wcale nie wpłynęły negatywnie na odbiór. Autorka zgrabnie je łączyła, nie było mowy o pomieszaniu z poplątaniem. Wszystko było na swoim miejscu. 

Oprócz tych poważnych, często smutnych i przykrych wydarzeń nie brakowało opowieści ciepłych, o domowym ognisku (choć w domu zastępczym), nie brakowało też humoru. Czasem był wisielczy, czasem przejawiał się ciętym językiem, a czasem nieporadnym zachowaniem tej czy innej bohaterki.

"Babcia od lat nie żyje, Birgitta nie podejrzewa jej o to, by mogła straszyć. Pamięta jak prychała z pogardą, kiedy Gertrud opowiadała historie o duchach. Po śmierci na pewno nie zmieniła zdania"

 s.403

Podsumowując, to magiczna mieszanka i choć dominuje w niej gorzki smak, naprawdę warto jej skosztować.

Moja ocena: Wyższa półka

Ocena tradycyjna: 8/10