Wiem, że wiecie, że tak myślę, ale się powtórzę. Słowiańska mitologia jest najpiękniejsza, najciekawsza i najbardziej tajemnicza ze wszystkich. Najbardziej nasza. Uwielbiam ją. I jak na zdeklarowaną romantyczkę nie mogę nie obchodzić takiego święta jak noc Kupały...

Nie neguję walentynek, niech sobie będą czerwone serduszka i słodkie czekoladki, ale ja święto miłości obchodzę w Kupalnockę. To słowiańskie święto ognia, wody, słońca i księżyca, urodzaju, płodności, radości i miłości właśnie, przypada w najkrótszą noc w roku. Wiąże się z letnim przesileniem i wypada gdzieś w okolicach 21-22 czerwca, ale w zależności od terenu, różnych legend i źródeł święto to zwie się też sobótką. A że dziś akurat jest sobota...

Jak świętować Noc Kupały? Koniecznie nad wodą. Choć mamy w Elblągu rzekę i całkiem ładny bulwar, chcieliśmy być bliżej natury. Padło więc na pobliską Wyspę Nowakowską. Nie powiem, pobłądziliśmy trochę, by po jakimś czasie wrócić w to samo miejsce, ale warto było.

Sobótka to czas na swaty, dawniej dziewczęta robiły wianki i puszczały je na wodę, młodzieńcy natomiast je wyławiali i tak powstały pary - właścicielka wianka + ten, który go wyciągnął z wody. Założę się, że były ustawki, już chłopcy dobrze wiedzieli, które wianki mają łapać. W ten sposób skojarzone pary, bawiły się przy ogniskach i wybierały na spacer do lasu, by... no cóż oddawać hołd Kupale, bogu płodności ;)

Ja panienką już nie jestem i coś mało kwiatków tam rosło, więc musiały mi wystarczyć źdźbła trawy...

Noc Kupały to czas na szukanie kwiatu paproci  (perunowego kwiatu). Kwitnie tylko w tę magiczną czerwcową noc. Znalezienie go nie jest łatwe, bo strzegą go najstraszniejsze straszydła. Ale ten kto go znajdzie już zawsze ma być bogaty i szczęśliwy.
I ja wybrałam się na poszukiwania...

Ale bardzo symboliczne. Bo swoje szczęście(a) otrzymałam już dawno...

A teraz dobranoc, Moi Mili. Czas oddać hołd bogu płodności, wszak mamy mu w tym roku za co dziękować... ;)