Dzień po rowerowej wycieczce daliśmy odpocząć naszym nogom i z rowerów przesiedliśmy się do.. kajaków. Podziwialiśmy więc okolice Kruklanek, ale rzeźby ominęliśmy szerokim łukiem (bez negatywnego wydźwięku). Kolejnego dnia pogoda była kapryśna, więc poszliśmy na łatwiznę i przesiedliśmy się do samochodu. I tak resztę odwiedziliśmy już w ten sposób.

Z Kruklanek wybraliśmy się w stronę Pozezdrza przez Kuty.

Najbliższy punkt, nr 22 powinien być tuż za Kruklankami. Powinien być, ale go nie było. Szukaliśmy go również w drodze powrotnej, a do poszukiwań wciągnęliśmy pewną grupę rowerzystów – których pozdrawiamy :). Niestety "Jankowej Drogi" nie było. Według naszej mapy i domysłów rzeźba powinna znajdować się na terenie ośrodka wczasowego, ale napotkane tam osoby nie wiedziały, o co nam chodzi. Możliwe, że podobnie jak Czarna Jachta rzeźba powinna znaleźć się w jeziorze, bo…

„Gdy nadciągała zima i lód pokrywał jezioro, starym obyczajem prowadzono przez nie ‘drogę” na las, w którym przez ten okres grały i trzaskały siekiery , do kościoła w Kutach. Zawsze to bliżej niż okrążanie całego jeziora”.

Ale… dwa dni później udało nam się zobaczyć rzeźbę choć w wersji mini. Wracając z urlopu zajechaliśmy do twierdzy Boyen w Giżycku, a w tamtejszej galerii znaleźliśmy taki oto pokój:

Po bezskutecznych poszukiwaniach dwudziestki dwójki pojechaliśmy dalej, idąc numerami w dół. I tak na naszej trasie znalazły się: 21. Ślad diabelskiej łapy – o mieszkańcu wioski podejrzewałam przez innych o konszachty z diabłem, przy czym choć było w tym ziarno prawdy łączyło ich tylko pewne wspólne zainteresowanie

 i 20. Wyspa pożeracze serc – Coś jakby Walking Death, ale na odwrót – legenda opowiada o istocie, która miała wykopywać zwłoki z grobów, żeby zjadać ich serca…

 Trochę nie po drodze była nam 19, więc ruszyliśmy prosto do Kut, a tam było dość duże zagęszczenie punktów. Właśnie stamtąd pochodziła pani Jadwiga, autorka Mazurskich opowieści. Tu zobaczyliśmy:

15. Saga o Mateuszu i jego synu, Celestynie
16. Historia zatopionego dzwonu

17. Królowa Kut
18. Książe z Kut

W legendach często pojawiały się przestrogi, przez siłami upiorami którzy zwodzą podróżnika i mylą mu drogi. Uśmiałam się kiedy mąż porównał owe złe siły do mieszkańców tych terenów. Uwierzcie „Koniec języka” za przewodnika nie zawsze jest dobrym pomysłem. Tu na przykład rozmawiałam z kilka osobami i ich rady były co najmniej różne, zarówno gdy pytałam o punkty, jak i dom w którym mieszkała pani Tressenberg. Ale najlepsze było to, że właśnie w tej wiosce od pewnej pani kupiłam książkę. Wcześniej posiłkowałam się pożyczoną od właścicieli pokoju, który wynajmowaliśmy. Ich też pozdrawiam :)

Po odwiedzeniu Kut znów ruszyliśmy wzdłuż trasy szlaku, nadal posuwając się w przeciwnym do wyznaczonego kierunku. Co nie znaczy, że niewłaściwym.

14. Tajemnicze kroki

Sami powiedźcie, czy te czerwone paznokcie nie są świetne. Zważając na to, że ów kroki miały należeć do straszącego w lesie ducha?  Widać miał (albo miała) gust :)

Dalej odwiedziliśmy
 13. Tajemnice Złotej Góry,

 12. O kapeluszniku, motkach i myszkach i  10. Goliat ze Stręgielka

Przy 11. Złoty Łańcuch znowu pojawiły się złe moce mylące drogi. Tym razem w postaci pewnego pana, który patrząc na nasza mapkę i widząc, że na oko między 10. a 11. jest kilkaset metrów, zawracał nas do Węgorzewa i tłumaczył dokładnie, którym mostem powinniśmy pojechać. Tędy nie damy rady, rzeka nas zatrzyma. Nie jestem w stanie powiedzieć jak wyglądałam słuchając jego mądrości, ale na pewno niezbyt inteligentnie – z rozdziawioną buzią. O co mu chodzi, jakie 20 kilometrów? Grzecznie podziękowaliśmy i postanowiliśmy jednak pójść jedną ze ścieżek w lesie (znaczki szklaku, gdzieś się urwały). I oczywiście - trzy minuty spacerku i znaleźliśmy oznaczony punkt, choć rzeźby nie było. Pewnie prąd rzeki porwał … :)

Tego dnia skończyliśmy na punktach 9. Zło z Gębałki – dość przerażająca, czy raczej przytłaczając opowieść. Ale z wyraźnym i prostym morałem. Nie czyń zła, bo do ciebie powróci i  od niego nie uciekniesz…  i 8. Anioł i Diabeł z Piłackich Wzgórz – Typowa bitwa dobra ze złem, ze wskazaniem na zło jako zwycięzcę, niestety.

 Ale nie będę tuż się rozdrabiać, bo do pokonania całego szlaku zostały nam tylko cztery punkty. Wspomniana wcześniej  19. Anna Zielarka to historia dziewczyny która leczyła ludzi przy pomocy ziół. Ale jak to bywa, w końcu zaczęło się to komuś nie podobać… Szczególnie niezadowolony był Pan z Przytuł, właściciel ziem, na których młoda kobieta mieszkała. Nakazał więc zniszczyć wszystkie jej zbiory. Pech chciał, że i on kiedyś zachorował, a dworscy lekarze nie radzili sobie z chorobą.

„- Anno, ratuj!

- Panie, twoich łąk już od dawna nie kala moja noga. Twojej rosy na trawienie strąca kraj mojej odzieży. Smak owoców z twoich leśnych krzewów, zna tylko zwierzyna, a zapach ziół nęci jeno motyle. Prawo do nich odebrałeś mi Panie, tak jak moc uzdrawiania. A twoi ludzie zniszczyli to, co najcenniejsze – wiarę, że pomoc bliźniemu może nieść każdy wedle swoich umiejętności, bye tylko chciał dostrzec potrzebujących. Nie zbliżam się do Twojego łoża, panie, bo nie mam niczego, co przyniosłoby ci ulgę”

I jak myślicie, jak skończyła się ta historia?

A potem już droga w stronę puszczy i niestety udało nam się zobaczyć już tylko jeden przystanek –  6. Topnik z jeziora Wolisko.

„To byli leśni ludzie, drwale od pokolenia, puszcza była ich drugim domem. Ale  ten dom – prócz ptactwa i zwierzyny – miał tez innych mieszkańców, tajemniczych, wrogich człowiekowi, z którymi do walki stanąć nie było można, bo działali skrycie, zamieszkiwali w leśnych strugach, podmokłej gęstwinie i leśnych jeziorach…”

A jednym z tych mieszkańców był Topnik :)

Punkty 5. Dąb Napoleona  i 7. Diabelski kamień z puszczy nie były nam pisane. Na rowery pogoda była za brzydka i dość daleko to było, a leśną drogą po deszczu naszym samochodem, który raczej terenówką nie jest woleliśmy nie ryzykować. Pominę fakt, że na szlaku był zakaz wstępu do lasu z powodu ścinki drzew. Wierzyliśmy, ze popołudniu ze strony drwali nic nam już nie grozi, ale w trakcie poszukiwań piątki  trafiliśmy na świeże ślady samicy żubra z małymi (o ile żubry można nazwać małymi) – zryta ziemia i położona trawa… Nie to, że nie poszłam dalej, ale wracając do samochodu z trudem powstrzymywałam się, by nie puścić się biegiem…. I wtedy to właśnie mój mąż pocieszył mnie słowami, że musi zostać nutka tajemniczości.  Może jeszcze kiedyś tam wrócę. Wam polecam.

I przypominam, że do wygrania w moim konkursie jest mapka szlaku. Przypominam pytanie: Nad jakim jeziorem mieszkała Wilhelmina – link z opisem jej legendy.